Haruki Murakami
Fictie

Hoewel Murakami’s taal licht en toegankelijk is, is de vertelling in zijn nieuwste roman complex en ondoorzichtig. In De stad en zijn onvaste muren wordt onze flexibiliteit als lezer op de proef gesteld door de vele sprongen in tijd en ruimte. Dit maakte ook dat ik het boek meerdere keren heb weggelegd, omdat ik voelde het niet met voldoende aandacht te lezen.

Een naamloze zeventienjarige jongen in Tokyo wordt verliefd op een meisje dat in een uitvoerige briefwisseling haar veilige droomstad met hem deelt. Wanneer ze korte tijd later verdwijnt, begint er een levenslange zoektocht voor de jongen. Die brengt hem in een mysterieuze stad zonder heden of verleden waar hij dromenlezer wordt. Hier ontmoet hij zijn oude liefde weer, maar zij herkent hem helaas niet meer. Zowel tijd als ruimte lijken fluïde of onvast te zijn en als lezer belanden we met het hoofdpersonage in een soort ‘loop’ van terugkerende gebeurtenissen en gesprekken. Tot waar reikt de werkelijkheid en is die te scheiden van de droomwereld?

Is de droomwereld niet de echte werkelijkheid en de werkelijkheid schijn? Of bevindt alles zich in de hoofden van de personages? Het lijkt erop dat Murakami ons probeert te laten voelen hoe elk persoon zijn eigen stad met onvaste muren (of beter in het Engels ‘uncertain walls’ ) is en hoe moeilijk het is de ander volledig te begrijpen, of zelfs te bereiken. Dit alles tegen een magisch decor met sprookjesachtige maar ook gruwelijke elementen zoals een bibliotheek met dromen, eenhoorns die verbrand worden en een klok zonder wijzers.

Zoals Murakami zelf in het nawoord uitlegt, borduurt hij voort op een verhaal uit zijn vroegere oeuvre waarin hij opnieuw een universum schept met vertrouwde motieven zoals droom en werkelijkheid, zelf en schaduw, eenzaamheid en verbinding. En de liefde, vooral de liefde. Annette

Door Annette Berns vandaag