Korte beschrijving/Annotatie

Investeren in de jeugd is investeren in de toekomst.

Tekst achterflap

De beleving zinvol ingeschakeld te zijn in het geheel van het zijnde treedt voor de puberteit niet bewust op. Tot de beleving behoort echter meer dan het zich ingeschakeld voelen. Wat geeft aan de beleving de kwaliteit zinvol te zijn? Wat is zin? Het is dit: in het ‘in de beleving ingeschakeld zijn’ wordt een betekenis gevoeld. De gehele ervaring is met een onzichtbare betekenis geladen. Deze zin, deze betekenis wordt aangevoeld, wordt gezien. De beleving ingeschakeld te zijn wordt symbool. Welke psychologosche factoren kunnen de doorbraak van deze beleving in de weg staan?

Slogan/Promotie

Jongeren als onderdeel van een 'systemisch complex' zoals: achtergrond, familie, (geboorte-)omgeving, school en opgenomen in het geheel van het zijnde.

Biografie

DOROTHEA TIMMERS-HUIGENS is pedagoog en schreef o.a. Opvoeden praktisch bekeken, Ervaringsordening (2016) en Observeren en rapporteren in de zorg- en hulpverlening (2019). JOHAN LINSCHOTEN studeerde psychologie te Utrecht. Daar was hij vanaf 1948 verbonden aan het 'Psychologisch Laboratorium der Rijksuniversiteit' In 1956 promoveerde hij cum laude op een experimenteel psychologisch proefschrift over het binokulaire dieptezien. Zijn inaugurele rede, die handelde over het associatiebegrip. Van zijn hand verschenen vele publikaties waaronder een werk over William James: ‘Op weg naar een fenomenologische psychologie’. H.C. Rümke studeerde medicijnen studeren aan de UvA. Zijn opleiding tot zenuwarts ontving Rümke in de Amsterdamse Valeriuskliniek. De buitenkerkelijke Rümke werd assistent in deze toentertijd streng gereformeerde psychiatrische inrichting. Hij voelde zich aangesproken door de aldaar heersende opvatting dat het voor de psychiatrie van belang was zich te oriënteren op de psychologie en daarbij 'ook de beschrijvingen van dichters en kunstenaars te betrekken die ook voor de wetenschappelijke psycholoog belangrijke bijdragen geleverd hebben. Rümke heeft zijn psychiatrische beschouwingen steeds gelardeerd met verwijzingen naar de 'schone letteren'. Rümke promoveerde op 'Fenomenologische en klinisch-psychiatrische studie over geluksgevoel. Met zijn dissertatie over het gebruik van de fenomenologische methode in de psychiatrie verwierf Rümke een reputatie als fenomenologisch psychiater. De vertaling in de prestigieuze serie 'Monographien aus dem Gesamtgebiete der Neurologie und Psychiatrie' trok internationale aandacht. In 1928 werd huj chef de Clinique in het Amsterdamse Wilhelmina-Gasthuis ('Paviljoen Drie'). Daarnaast publiceerde Rümke artikelen in Nederlandse en Duitse vaktijdschriften. Hij vestigde zijn reputatie als psycholoog met 'Inleiding in de karakterkunde' over wat later persoonlijkheidsleer zou worden genoemd. Rümke wilde geen traditionele - somatisch georiënteerde - psychiater zijn, maar evenzeer een psycholoog. Hij gebruikte zowel de psychoanalytische als de fenomenologische benadering. In 1933 werd Rümke benoemd tot bijzonder hoogleraar in de ontwikkelingspsychologie en kon zich nu verder bezighouden met psychiatrie op een vooral psychologisch georiënteerde wijze, met klinische behandeling en psychotherapie van patiënten. Het college ontwikkelingspsychologie dat Rümke voorheen gaf, behoorde nu niet langer tot zijn onderwijsverplichtingen, maar hij behield het toch. Met zijn benoeming tot hoogleraar in de psychiatrie werden zijn inzichten en ervaringen toegepast en uitgewerkt. Na 1945 probeerde hij de plaats te bepalen van zijn vakgebied in de zich snel moderniserende wereld. Hij bemoeide zich met de gevolgen van maatschappelijke ontwikkelingen voor de geestelijke gezondheidszorg. Aan het einde van zijn carrière schreef hij in opdracht van het ministerie van O, K. & W. over Frederik van Eeden's 'Van de koele meren des doods, waarvoor de Henriëtte Roland Holst-prijs ontving. Na zijn emeritaat werd Rümke uitgenodigd om gasthoogleraar te zijn aan de universiteit van Ann Arbor in de V.S. De grondlegger van de psychologie in Nederland Gerard Heymans was hoogleraar in de wijsbegeerte en de psychologie te Groningen. Zijn grootste bekendheid als psycholoog ontleent Heymans aan de ‘speciale psychologie’: de leer van de menselijke verschillen of karakterkunde. Hij formuleerde een fundamentele metafysische theorie, het 'psychisch monisme', dat veronderstelt dat alle werkelijke processen psychische processen zijn, die zich echter voor een groot deel aan ons als fysische verschijnselen voordoen. Als rector magnificus van de RUG hield Heymans in 1909 een opmerkelijke rede over 'De toekomstige eeuw van de psychologie'.

Inhoudsopgave

1- Levensbeschouwelijke vorming 2- Pedagogische fenomenologie en beroepsonderwijs 3- Pedagogische geloofscommunicatie 87 4- Frederik J. Tolsma over 'Inductie' 5- Jan H. van den Berg over 'Historische fenomenologie' 6- H. C. Rümke, R. Otto en P. Neff over 'Religieuze ontwikkelingsfasen' 7- Martinus J. Langeveld over 'Fenomenologische pedagogiek' 8- H. C. Rümke over 'Karakter & aanleg' 9- Het spontane ontwaken van het numineuze gevoel 10- R. Wolf en D. Mok 'De vroege jeugd van Carry van Bruggen' 11- Pragmatische communicatie 'Interactie als systeem' 12- Arne Jonges over 'Redelijk geloven en Edmund Husserl' 13- 'Husserl and the problem of God' 14- Wittgenstein en James over 'Het probleem van de verbinding' 15- A.Heschel & E.Husserl over 'De vermenging van goed en kwaad' 16- Bert Poll 'Het heilige is per definitie onschendbaar' 17- Sam Verschooren over 'Fenomenologie & neuropsychologie' 18- Johan Linschoten over 'De psychologie van William James' 19- Jan Ligthart Van Eeden en 'De kleine Johannes' 20- 'Jan Ligthart, geboren pedagoog met een fijn pennetje' 21- B. Lievegoed & Viktor Frankl over 'Zingeven aan het leven' 22- Viktor Frankl 'Overspannen? Tijdgeest, ziekte en genezing'

Details